به گزارش بیداربورس، مسئله ورود استارتاپ‌ها به بازار سرمایه، از آن دست موضوعات مورد تعامل بین بخش خصوصی و بخش دولتی کشور است که زمان و مسیر بسیار زیادی برای به نتیجه رسیدن طی کرده است تا هر دو طرف به زبان مشترک برسند. اکنون که مشخص شده بهترین راه بالغ شدن اکوسیستم استارتاپی کشور، راه یافتن استارتاپ‌ها به بازار سرمایه است، با آغاز رویکردی حمایتی از سوی چند وزارتخانه در دولت جدید، خبرها حاکی از رخ دادن اتفاقات مثبت است.
یکی از نکاتی قابل توجهی که در رابطه با پذیرش کلی شرکت‌ها و درحال حاضر بخصوص شرکت‌های استارتاپی در بورس عنوان می‌شود بحث میزان سوددهی این شرکت‌ها است. بسیاری از فعالان بازار سرمایه اینطور می‌پندارند که یک شرکت برای پذیرفته شدن در بازار بورس باید سودده باشد. اما مسئله‌ای که قابل توجه و تا حدودی جالب به نظر می‌رسد این است که در زمان عرضه اولیه یک استارتاپ در کشورهای پیشرفته دنیا همچون ایالات متحده و اروپا، سودآوری شرکت موردنظر برای عرضه در بازار سرمایه‌گذاری مساله اصلی سرمایه‌گذاران نیست و غالب این دست شرکت‌ها در زمان عرضه تا حدودی زیان‌ده هستند. برای مثال در همین خصوص میتوان از شرکت‌های مطرح و شاخصی همچون اسپاتیفای، توییتر و اوبر نام برد که در زمان عرضه شدن و برخی حتی پس از آن نیز سودآور نبوده‌اند. ذکر آماری در این رابطه قابل توجه است که در سال ۲۰۱۹ بیش از ۸۰ درصد شرکت‌های فناوری‌محور در زمان عرضه اولیه ضررده بوده‌اند.
ماهیت استارتاپ‌ها را میتوان اینگونه عنوان کرد که بیشتر این شرکت‌ها بدنبال رشد هستند، بدین ترتیب قاعدتاً میتوان پیش‌بینی کرد که در این زمینه سودآوری را فدای رشد کنند؛ بر این اساس زیان‌ده بودن استارتاپ‌ها اساسا پدیده عجیب و نامتعارفی نیست و کاملا امکان‌پذیر است. البته این به هیچ عنوان به این معنی نیست که قدرت سودآوری ندارند و یا جریان نقد برای سهام‌داران‌شان تولید نمی‌کنند.
از نظر بسیاری از کارشناسان حوزه استارتاپ و همچنین درکنار آنها کارشناسان بازار سرمایه برخی شرکت‌های استارتاپی ایرانی که در حال حاضر به حجم بازار گسترده و تعداد کاربران بالایی دست یافته‌اند، با اینکه در بازار سرمایه کشور حضور ندارند، اما عملکرد مشابه و حتی بهتر از همتایان خود در بورس دارند.
پذیرفته شدن یک استارتاپ در بورس در کنار تمامی مزیت‌هایی که نصیب آن شرکت می‌کند، این امتیاز اقتصادی را برای ذی‌نفعان شرکت در پی دارد که باعث می‌شود سرمایه‌گذاران بیشتری ترغیب به سرمایه‌گذاری در این حوزه شوند. اتفاقی که اکوسیستم استارتاپی ایران این روزها به شدت به آن نیاز دارد؛ زیرا منابع مالی وسیع برای استارتاپ‌ها در مرحله رشد در کشور موجود است، اما سرمایه‌گذار بخش خصوصی حاضر به قبول ریسک و سرمایه‌گذاری چند صد میلیاردی در این حوزه نیست، بنابراین بازار سرمایه کشور بهترین مکان برای دستیابی به این هدف است.
درحال حاضر اکوسیستم استارتاپی ایران که بیشتر در شرایط متقاعدسازی صاحبان سرمایه و حضور در عرضه‌های اولیه بازار سرمایه است، کشورهای همسایه جمهوری اسلامی ایران هر کدام حداقل یک یا چندین یونیکورن در این حوزه را دارا هستند و سودای فتح بازار کشورهای دیگر را در سر می‌پرورانند. یونیکورن به شرکت‌های استارتاپی با ارزش بیش از ۱ میلیارد دلار گفته می‌شود.
بدین ترتیب شاید بزرگترین امید این روزهای اکوسیستم استارتاپی ایران برای فتح موقعیت‌های بهتر و رشد بیشتر، ورود به فرابورس و در پی آن وارد شدن به بازار سرمایه کشور و هر چه زودتر عرضه عمومی باشد.
نظر شما